Music festivals . A space to be free from the confines of soap and hygiene. Darling. Western Cape . October 2008. Published in the Nov/Dec/Jan issue of OneSmallSeed, SA's POP culture magazine
Καλή εβδομάδα να έχετε, με ένα ποίημα από τον Λορέντζο Μαβίλη Have a nice week, with a poem by Lorenzo Mavilis
LETHE
Fortunate are the dead who forget the bitterness of life. When the sun sets and dusk follows, do not weep for them, no matter how deep your sorrow may be! At such an hour the souls are thirsty and go to οblivion's crystal-cold spring; but the water will turn muddy, if a tear is shed for them by the beloved. And if they drink turbid water, they recall, passing through fields of asphodels, past sorrows that sleep within them. If you cannot but weep, at sunset, your eyes should lament for the living who seek to forget, but cannot do so. 'Lethe', or 'Oblivion' is a pessimistic poem. Mavilis mingles in it the ancient Greek belief about the Underworld, so well described by Homer in the Odyssey (XXIV, 1-14), and the Modern Greek tradition about the Realm of the Dead. According to Homer, the Underworld is a vast field where the plant asphodel grows. ΛΗΘΗ Καλότυχ' οι νεκροί, που λησμονάνε την πίκρα της ζωής. Όντας βυθίσει ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει, μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι! Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση. Μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει, Σα στάξει γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε. Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται διαβαίνοντας λιβάδι' απ' ασφοδίλι, πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.- Α δε μπορείς παρά να κλαις, το δείλι, τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν, θέλουν -μα δε βολεί να λησμονήσουν. Η "Λήθη" είναι απαισιόδοξο ποίημα. Ο Μαβίλης αναμειγνύει σ' αυτό την αρχαία ελληνική πίστη για τον Άδη, που με ενάργεια έχει περιγραφεί από τον Όμηρο στην Οδύσσεια (ραψ. κδ΄, 1-14), και την νεοελληνική παράδοση για τον Κάτω Κόσμο. Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Άδης είναι ένα απέραντο λιβάδι γεμάτο με ασφοδέλους.
2 comments:
Καλή εβδομάδα να έχετε, με ένα ποίημα από τον Λορέντζο Μαβίλη
Have a nice week, with a poem by Lorenzo Mavilis
LETHE
Fortunate are the dead who forget
the bitterness of life. When the sun sets
and dusk follows, do not weep for them,
no matter how deep your sorrow may be!
At such an hour the souls are thirsty and go
to οblivion's crystal-cold spring;
but the water will turn muddy,
if a tear is shed for them by the beloved.
And if they drink turbid water, they recall,
passing through fields of asphodels,
past sorrows that sleep within them.
If you cannot but weep, at sunset,
your eyes should lament for the living
who seek to forget, but cannot do so.
'Lethe', or 'Oblivion' is a pessimistic poem. Mavilis mingles in it the ancient Greek belief about the Underworld, so well described by Homer in the Odyssey (XXIV, 1-14), and the Modern Greek tradition about the Realm of the Dead. According to Homer, the Underworld is a vast field where the plant asphodel grows.
ΛΗΘΗ
Καλότυχ' οι νεκροί, που λησμονάνε
την πίκρα της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι!
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση.
Μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
Σα στάξει γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται
διαβαίνοντας λιβάδι' απ' ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.-
Α δε μπορείς παρά να κλαις, το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν,
θέλουν -μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Η "Λήθη" είναι απαισιόδοξο ποίημα. Ο Μαβίλης αναμειγνύει σ' αυτό την αρχαία ελληνική πίστη για τον Άδη, που με ενάργεια έχει περιγραφεί από τον Όμηρο στην Οδύσσεια (ραψ. κδ΄, 1-14), και την νεοελληνική παράδοση για τον Κάτω Κόσμο. Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Άδης είναι ένα απέραντο λιβάδι γεμάτο με ασφοδέλους.
Wow...I can't help but feel sooo drawn into these shots...Nice one Syd!
Post a Comment